Voðalega geta feministar verið leiðinlegar þegar þær reyna að koma saman á þessum feministafrídegi. Þetta virkar aldrei. Hræðilegt að þær skuli hafa lagt niður vinnu. Ég ætlaði í Debenhams í dag að kaupa mér mussu, en það var lokað. Svo var fyndið að fylgjast með málatibúningi feministana í dag, Sif, alþingisfeminsti, kvartaði undan því að íþróttablað Morgunblaðsins hafi verið með 17 myndum og voru þær allar af karlmönnum ! Á þessum degi ! Bara karlmenn í fréttum ! Ég vissi að hún læsi íþróttablaðið, eða skoði íþróttablaðið. Hún er ennþá svo bitur eftir að hafa verið fórnað úr ráðherrastól svo að háttvirtur Halldór Ásgrímsson gæti orðið forsætisráðherra. Hún þarf að reyna spila meira með liðinu, framsóknarliðinu, liðsheild, þú vinnur ekki knattspyrnuleik nema að treysta liðsfélaga þínum. Kannski þessvegna sem hún er farin að skoða íþróttablaðið? Hinsvegar þegar karlar koma saman í stórum hópum gerist alltaf eitthvað stórkostlegt. T.a.m. innrásin í Normandy og New kids on the block.

Ég held að þetta sé frekar genatískt. Karlar hafa það sem markmið, frekar en konur, að græða pening til að geta framfleytt fjölskyldunni sinni. Konur vilja frekar kveðja barnið sitt þegar það fer í fyrsta sinn í skólann. Á meðan karlmaðurinn mætir frekar í vinnuna, í stað þess að verða vitni af tilfinningalegum atburðum. Það er nú einusinni þannig að þið konurnar eru meiri tilfinningarverur heldur en við karlarnir, hlutfallslega. Afhverju skyldi það vera, ætli það sé ekki genatískt. Þið hafið eitthvað sem við höfum ekki hvað varðar tilfinningar. Móðureðlið er svo sterkt, þið getið ekki horft framhjá því. Þessvegna verða aldrei sami fjöldi karlmanna og kvenmanna í stjórnunarstöðum í fyrirtækjum. Þetta liggur bæði í áhuga og hvernig við erum gerð af nátturunar hendi, eða erum við kannski frekar mótuð af menningarlegum hugmyndum, nú eða trúarlegum ? Er orðið móðureðlið kannski eitthvað sem samfélagið hefur búið til ? Eða eru konur með önnur gen heldur en karlar sem gera þær að meiri tilfinningaverum ? Þetta er stór spurning sem vonandi að Kári geti svarað í komandi framtíð.



Allavega ef við ætlum að tala um hlutföll, eins og konur eru að gera varðandi launamun, þá hlýtur fórnarkostnaðurinn að koma inn í þetta. Hverju ertu tilbúinn að fórna til að eignast frama í starfi og hverju ertu til í fórna fyrir að sjá barnið þitt vaxa úr grasi. Hærra hlutfall karlmenn, en kvenmanna, eru tilbúnir að fórna tilfinningalegum augnablikum fyrir árangur í starfi. Þetta svarar samt sem áður ekki þeirri spurningu afhverju karlmenn sem eru í sömu stöðu og kvenmenn, eru með hærri laun? Þetta svarar því ekki heldur afhverju eru t.d. fleiri karlar á þingi og afhverju fleiri karlar gegna áhrifastöðum í fyrirtækjum. Þó er hægt að álykta útfrá þeim hlutföllum sem gefin voru hér að ofan. Gott dæmi er Angela Merkel. Hún er barnslaus og ógift. Ég tel þetta þó liggja í staðbundnum áhuga kynjanna og þeim menningarheim sem við lifum í. Það væri gaman að rannsaka samfélag Papúa á Nýju-Gíneu hvað þetta varðar.



Svo þarf Sifv að skilja það að konur eru ekki og verða aldrei jafngóðar og karlar í íþróttum. Ástæða þess að færri myndir eru af konum á íþróttasíðunum er vegna gæða. Við viljum meiri gæði en minni. Það eru meiri gæði í karlaíþróttum.