Ég tel mig vera með góða skynjun á smekklegheit, stíl og tísku og finnst jafnframt skemmtilegt að fylgjast með flestu sem við því kemur. Samt er ég ekki hommi. Ég tek það aðallega fram vegna þeirrar staðalímyndar sem fylgir karlmönnum sem þora að sinna áhugamáli sínu með ólíkum fatastílum. Fataleiðangrum mínum innanlands hefur fækkað umtalsvert með tilkomu eBay og auknum utanlandsferðum. Svo tæmist sparibaukurinn fljótt ef ég ætla að endurnýja fataskápinn eingöngu með því að versla hér á landi.
En það sem mér þykir ofboðslega leiðinlegt varðandi flesta Íslendinga er einsleitnin. Hverjar skyldu vera ástæður þess? Lítið úrval af ólíkum klæðum gæti verið ein ástæðan. Önnur gæti verið sú að við erum mjög fámennur hópur og þ.a.l. er of auðvelt að skera sig úr fjöldanum með óvenjulegum klæðaburði. Hér gæti ég átt við einskonar spéhræðslu vegna þess að þjóðfélagið samþykkir ekki þessa frávikshegðun sem lýsir sér með óvenjulegum klæðnaði. Það er kannski ekki skrýtið að í stórum borgarsamfélögum myndast allar gerðir þjóðfélags- og menningarhópa því sama hvernig þú ert útlítandi, þá hverfur þú í hafi fjöldans. Svo má ekki gleyma því að "öðruvísi" er ekki velkomið á Íslandi, sbr. fylgisaukning Frjálslyndaflokksins í síðustu viku og að íhaldssamasti flokkur Evrópu hefur verið við stjórn á Íslandi stanslaust síðan 1991.

Tískumyndablogg hafa verið að sækja í sig veðrið upp á síðkastið og hér eru nokkur skemmtileg, ásamt hlekk á síðu sem ætti að sýna efasemdamönnum að mínar hugmyndir varðandi rauðbleikar buxur eru ekki úr lausu lofti gripnar.

Rautt!

Skemmtilegustu borgirnar (sleppi TokYo af augljósum ástæðum):

Moscow
Helsinki
London
Stockholm
Shanghai

Eitt orð:
TÖFF!


Það reyndist mér erfitt að fylgjast með leik 76ers og NJ Nets áðan sökum kattar.