Einmitt það.

Prózi nr. 1:

Nú er þetta allt yfirstaðið og við getum andað léttar.

Ég hef verið að fá sterk viðbrögð við pistlum mínum hér að undanförnu, fólk hefur stöðvað mig út á götu og faðmað mig, syngjandi.
"Ég heyrði aldrei hvað hann var að segja," segir það, og tárin renna niður kinnarnar eins og fallvötn í gegnum túrbínur á Hálendi Íslands.
"Bjargið kinnunum, það er það eina zem ég hef að zegja," segi ég þá nær undantekningarlaust, og það andar léttar. En síðan líður smá stund og þá kemur hrygla í hásan og örvæntingarfullan andardráttinn og gæsadráttinn, og það stynur: "En ég hef aldrei komið þangað!"

"Ég veit," segi ég þá oftast, með djúpri og róandi rödd, "en það er allt í lagi."

Á meðan ég segi þetta strýk ég tárin blíðlega burt.