Þá hefst ný vika, vika sem er, eins og aðrar vikur, vika nýrra vona og drauma og vonbrigða. Þetta er vika sem rýkur á undan þér og byrjar á undan þér. Og skyndilega hefst mánudagurinn og þú breiðir sængina yfir haus og segir lágt og biturlega: "Ég trúi þessu ekki. Ég bara trúi þessu ekki."

Það stoðar hins vegar lítið, eins og fyrri daginn, og áður en þú veist af siturðu við eldhúsborðið og reynir að troða í þig Cheeriosi á meðan líkaminn, sem er ennþá sofandi, mótmælir stöðugt með þreytu, óþægindum og almennri vanlíðan.

Óumflýjanlega liggur leiðin svo út í dimman og kaldan morguninn, og vonbrigðastuna, eins og loft sem þrýstist út úr blöðru sem er að tæmast, líður út úr þér og upp í kaldan nætur/morgunhimininn.

En þegar tekur að birta, svona um hádegisbilið, fer mesta þreytan að hopa og þú fyllist nýjum þrótti. Þú horfir á, eða reynir að sjá glitta í sólina á bak við þunglamaleg skýin og þú tautar þrjóskulega: "Ég get, ég skal."

Já, þannig lifir vonin í hjarta mannanna eins og maðkar í rotnandi holdi.

Og það er ekki fyrir en allt úldna kjötið hefur verið nagað og étið, er uppurið, að það slokknar á voninni og lífinu í hjartanu og við gefumst upp og sökkvum niður í moldina þaðan sem við komum, drukknum í hinum kaffærandi og kalda djúpa hyl sem umkringir okkur, sjáum slokkna á litla kertinu, ljóstýrunni sem við höfum reynt að ylja okkur við allan þennan tíma í myrkrinu og kuldanum. Við gefumst upp, gefum upp andann, leyfum vatni og mold að fylla lungun á okkur í staðinn.

Það hefur sýnt sig að meðalaldurinn við þennan atburð hér á Íslandi er tuttuguogtvö til tuttuguogþrjú ár.

Ég skemmti hvar sem er, hvenær sem er, einnig í barnafmælum. Ég er við símann núna.