Nú eru 19 dagar þar til að við leggjum af stað til Boston og svo áfram til Mexico. Hinsvegar eru blikur á lofti þar sem ég hef verið að skoða gagnrýni á hótelið eftir að ungfrú Wilma fór þar yfir í lok Nóvember, allt er ekki með feldu. Feldurinn er ekki af sama sauðalæknum áður en Wilma mætti á svæðið. Nú vantar nokkurt magn af pálmatrjám og hengirúmum. Ströndin er mest megnis í glerbrotum, en hefur þó stækkað sökum mikils sands sem kom með fellibylnum. Ekki er búið að opna alla sjö sér-veitingastaðina og hlaðborðið (morgun og hádegis) er ekki eins og var áður. Skordýrum hefur einnig fjölgað og sækja þau mikið að hlaðborðinu og sykruðum hanastélsbörum. Nú er spurning hvort þetta verði komið í samt lag um áramótin. Nú bíð ég fram yfir helgi eftir góðum dóm varðandi svæðið og ef hann verður ekki að veruleika þá mun og hringja á ferðaskrifstofuna sem við erum að versla við og óska eftir því að flytja okkur yfir á annað hótel sem varð ekki fyrir eins miklu tjóni, en það var einmitt valkostur númer 2 hjá okkur.

Kisa. Hún er án efa það skemmtilegasta sem hefur orðið á lífsvegi mínum. Ónefndum aðila gleymdist að gefa Kisu mat áður en farið var í stuttan verslunarleiðangur. Tveim klukkustundum síðar þegar skötuhjúinn komu aftur í íbúðina sína þá var litla stúlkan búin að redda sér. Hún dró nefnilega brauðpoka ofan af eldhúsborði og alla leið inní svefnherbergið. Þar lág hún södd og sæl, búin að rífa upp pokann og dreifa brauðmylsnum um allt lakið. Sjá mynd.